«Εχετε βρει τη σαλάτα;» «Ναι, νωρίτερα, να σας την περάσουμε;» «Προσεκτικά, νομίζω ότι ανάμεσά μας είναι το μπουκάλι με το νερό». «Κάνε θόρυβο να καταλάβω πού είσαι». «Το καλάθι με το ψωμί πού είναι; Το είχα δίπλα μου πριν από λίγο αλλά δεν το βρίσκω». «Ωχ, έχυσα το κρασί». Για τους περισσότερους από εμάς, είναι από τα πιο φυσιολογικά πράγματα του κόσμου: η αποτελεσματική χρήση των μαχαιροπίρουνων, το σερβίρισμα του κρασιού στο ποτήρι, η αναγνώριση του φαγητού στο πιάτο. Το βράδυ του προηγούμενου Σαββάτου, όμως, τίποτα δεν ήταν όπως το ξέραμε.
Βρισκόμασταν στο περίφημο «Δείπνο στο Σκοτάδι», μια εκδήλωση που οργανώνει ομάδα εθελοντών με προβλήματα όρασης, με επικεφαλής τον 26χρονο δικηγόρο Βαγγέλη Αυγουλά, για τη μύηση του κοινού στην πολυπλοκότητα της καθημερινότητάς τους. Και το σκοτάδι στον χώρο εκδηλώσεων του Περιστερίου, όπου αυτή τη φορά πραγματοποιήθηκε η διοργάνωση, ήταν πράγματι παχύ, πηχτό, υποβλητικό.
Μπήκαμε στην αίθουσα με τη βοήθεια ενός μετρ-εθελοντή. Για να μη χαθούμε, μας ζήτησε να τον κρατάμε από τον ώμο για να μας καθοδηγήσει ώς το τραπέζι μας. Περιμέναμε ότι σε λίγα λεπτά τα μάτια μας θα συνήθιζαν, ότι θα αρχίζαμε να διακρίνουμε φιγούρες, έστω τον διπλανό μας, αλλά η «προσομοίωση τυφλότητας» που είχαν πετύχει οι διοργανωτές ήταν εντυπωσιακή. Οι συνδαιτυμόνες είχαμε δε την εντολή να μη χρησιμοποιήσουμε κινητά τηλέφωνα, αναπτήρες ή οποιαδήποτε άλλη πηγή φωτός για να διευκολυνθούμε. Στόχος ήταν να βγάλουμε εις πέρας το σκοτεινό δείπνο εκμεταλλευόμενοι τις υπόλοιπες αισθήσεις μας.
Καθίσαμε στο τραπέζι, χωρίς να γνωρίζουμε εάν είχαμε παρέα δίπλα μας. «Η καρέκλα στ’ αριστερά μου είναι άδεια πάντως», είπα ψηλαφώντας. Μπροστά μας δεν είχαμε πιάτο, αγγίξαμε όμως μαχαιροπίρουνα, ποτήρια, χαρτοπετσέτα. «Είμαι η Σταυρούλα, θα είμαι η σερβιτόρα σας απόψε», ακούστηκε μια φωνή πίσω μας. «Να σας πω ότι στο τραπέζι μπροστά σας έχετε ήδη δύο σαλάτες και ένα μπουκάλι κρασί. Μπορείτε να ξεκινήσετε. Ο,τι χρειαστείτε, αν νιώσετε δυσφορία, ή θέλετε να χρησιμοποιήσετε την τουαλέτα, μπορείτε να με φωνάξετε». Η απορία μας πώς οι σερβιτόροι κατάφερναν να κινούνται άνετα στο σκοτάδι λύθηκε αργότερα, ήταν και αυτοί άτομα με προβλήματα όρασης, εξοικειωμένοι με όσα σ’ εμάς φαίνονταν βουνό.
Απλώνοντας προσεκτικά το χέρι, εντοπίσαμε την πιατέλα με τη σαλάτα και το πανέρι με το ψωμί. Λίγο πιο εκεί, πετύχαμε και το κρασί. Σερβιριστήκαμε κρασί, βάζοντας τον αντίχειρα στο ποτήρι ώστε να ελέγχουμε τη στάθμη. Η σαλάτα αποδείχθηκε μεγαλύτερη περιπέτεια. Το πιρούνι έφτανε άδειο στο στόμα, το μαρούλι δεν ισορροπούσε πάνω του. Μία, δύο, πέντε, δέκα, στο τέλος παραδοθήκαμε και αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε (και) το χέρι. Αν έπρεπε να έχουμε τηρήσει το savoir faire σε αυτές τις συνθήκες, αποτύχαμε μεγαλειωδώς.
Σε λίγο αντιληφθήκαμε ότι το τραπέζι μας γέμισε. Συστηθήκαμε όμως μόνο όταν η αδέξια κίνηση ενός από τους συνδαιτυμόνες είχε σαν αποτέλεσμα να χυθεί ένα ποτήρι νερό. «Γούρι, γούρι». Το πρώτο πιάτο ήταν (μάλλον) μια κρέπα με σπανάκι. Το φάγαμε με την ίδια μέθοδο, βοηθώντας με τα δάχτυλα. Οταν οι χαρτοπετσέτες γύρω μας εξαντλήθηκαν, διακριτικά χρησιμοποιήσαμε το τραπεζομάντηλο. Είναι απίθανα τα πράγματα που μπορείς να κάνεις όταν δεν σε βλέπουν. Ή όταν νομίζεις ότι δεν σε βλέπουν: το event καταγραφόταν από ειδικές κάμερες, τα «άπλυτα» όλων θα αναρτηθούν οnline. Ομως ο σκοπός ήταν διπλά καλός. Τα έσοδα της εκδήλωσης (οι συμμετέχοντες έφτασαν τους 300) θα διατεθούν στα Παιδικά Χωριά SOS.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου