«Την Κυριακή είχα τα γενέθλιά μου. Η μαμά με τη μανούλα μου έφτιαξαν την τούρτα με τα χεράκια τους και ήταν πάρα πολύ νόστιμη. Κάλεσαν όλους μου τους φίλους και τις φίλες μου από το νηπιαγωγείο και μου έκαναν πάρτι. Οι μαμάδες μου με αγαπούν, με λατρεύουν!». Μπορεί ο συνδυασμός κάποιων λέξεων στη φράση που περιγράφει ο μικρός Μανόλης να μην είναι οικείος σαν άκουσμα σε κάποιους από εμάς. Τα συναισθήματα όμως που βγαίνουν από τις λέξεις είναι πραγματικά, γλυκά, έντονα και δηλώνουν ό,τι έχει περισσότερο ανάγκη από τους γονείς του ένα παιδί αυτής της ηλικίας για να είναι ευτυχισμένο.
Ο Μανόλης είναι έξι ετών. Και έχει κάτι διαφορετικό από ό,τι έχουν τα άλλα παιδιά στην τάξη του. Οι γονείς του δεν είναι άντρας και γυναίκα, αλλά γυναίκα και γυναίκα. Δηλαδή, έχει δύο μαμάδες, αλλά όχι μπαμπά. Και μπορεί να είναι αρκετοί αυτοί που σκέφτονται πως αυτό «δεν είναι φυσιολογικό», όμως, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από αυτό που πιστεύουν. Οι οικογένειες με δύο γονείς του ίδιου φύλου είναι πραγματικότητα ακόμη και στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχουν ακόμη νόμοι για την προστασία τους. Την ίδια ώρα, πάντως, το νομικό πλαίσιο για την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών αλλάζει στην υπόλοιπη Ευρώπη, με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό της Ιταλίας.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της οικογένειας της Θωμαής και της Χέιζελ. Οι δύο γυναίκες γνωρίστηκαν στη Βρετανία. Αγαπήθηκαν, έζησαν μαζί και ύστερα από μερικά χρόνια αισθάνθηκαν έτοιμες και ώριμες να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια, βάζοντας ένα παιδί στη ζωή τους. «Εχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε οικογένεια διότι ζούσαμε στη Βρετανία, όπου μάς δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσουμε το δικό μας παιδί και βιολογικά και νομικά», μου λέει η Θωμαή, την οποία συνάντησα με τη σύζυγό της Χέιζελ και τον εξάχρονο γιο τους Νίκο στο κέντρο της Αθήνας.
Οι δύο γυναίκες μιλούν πολύ ανοιχτά για τις πτυχές της προσωπικής τους ζωής που αφορούν τον ερχομό του Νίκου. Μου διηγούνται όλη την προσωπική τους ιστορία, δηλαδή πώς βρέθηκαν στην τράπεζα σπέρματος για να αγοράσουν βιολογικό υλικό, τη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, την εγκυμοσύνη της Χέιζελ και τελικά την αναγνώριση της οικογένειάς τους και την απόκτηση των αντίστοιχων δικαιωμάτων από το βρετανικό κράτος.
«Υπάρχει ένας καταπληκτικός νόμος στη Βρετανία ο οποίος επιτρέπει στη βιολογική μαμά που είναι η Χέιζελ φυσικά να αναγνωρίσει το παιδί της, αλλά και σε εμένα που είμαστε ζευγάρι να το υιοθετήσω. Χωρίς όμως να παίρνω τα δικαιώματα από τη βιολογική μητέρα αλλά να τα μοιραζόμαστε. Οπότε, μπήκαμε σε μία διαδικασία η οποία περιελάμβανε και δικαστήριο για τη νομική κατοχύρωση. Ετσι, το πιστοποιητικό γεννήσεως του Νίκου έχει δύο ονόματα γονέων, της Χέιζελ και το δικό μου. Πρακτικά με τη συγκατάθεσή της έχω υιοθετήσει το παιδί της συντρόφου μου» εξηγεί η Θωμαή.
Η ΑΠΟΦΑΣΗ. Οι δύο γυναίκες πριν από τέσσερα χρόνια άφησαν τη Βρετανία και μετακόμισαν με το παιδί τους στην Ελλάδα σε μία από τις πιο αφιλόξενες ευρωπαϊκές χώρες για τα δικαιώματα των ζευγαριών του ίδιου φύλου. «Αποφασίσαμε να έρθουμε να ζήσουμε στην Ελλάδα διότι θεωρήσαμε ότι είναι καλύτερα για το παιδί. Και μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι πίσω σε κάποια πράγματα που αφορούν την οικογένεια, όμως εμείς πιστεύουμε ότι για τον Νίκο είναι πολύ καλύτερα από τη Βρετανία» εξηγεί η Χέιζελ.
«Είμαστε πολύ δεμένοι και με την οικογένειά μου και με τους συγγενείς μου και είναι εξαιρετικά υποστηρικτικό το περιβάλλον. Αυτό που ενδιαφέρει τους γονείς μου είναι να είμαι εγώ ευτυχισμένη. Και μου έχουν αποδείξει ότι μπορούν να ακούσουν και να νιώσουν τα συναισθήματά μου και ότι δεν πρόκειται ποτέ να με απορρίψουν, επειδή για παράδειγμα η γειτονιά μπορεί να μη συμφωνεί. Κάτι που δυστυχώς συμβαίνει συχνά στις ελληνικές οικογένειες. Είναι τραγικό να υπάρχουν σοβαρά προβλήματα που δεν συζητούνται σε μία οικογένεια, αλλά να συζητείται μόνο τι θα πουν στη γειτονιά…» λέει η Θωμαή.
Πηγή: Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου