Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που κρατούν σε εγρήγορση έναν άνθρωπο είναι να βάζει στόχους και να αγωνίζεται για να τους επιτύχει.
Ο καθένας προσωπικά θέτει τους δικούς του ομόκεντρους κύκλους και προσπαθεί να στοχεύσει στο κέντρο ή όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό.
Πόσο δύσκολο όμως είναι για κάποιον να προσπαθεί να πετύχει τον στόχο με τα μάτια του καλυμμένα;
Την απάντηση δίνει στη Voria.gr ο Βασίλης Στεφανίδης ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα όρασης και είναι αθλητής στο αγώνισμα της τοξοβολίας.
«Η ατροφία στην όραση προέκυψε ξαφνικά στο ένα μάτι όταν ήμουν 12 ετών και κάποια χρόνια αργότερα, στα 24 μου, το πρόβλημα επεκτάθηκε και στο δεύτερο μάτι. Βλέπω μόνο 5%, έχω μια πολύ ελαφριά όραση αλλά πολύ θολή και αυτή κεντρική, η υπόλοιπη περιφέρεια είναι μαύρη» αναφέρει.
Παρά τη μειωμένη όρασή του ο Βασίλης δεν το έβαλε κάτω ούτε αποθαρρύνθηκε. Πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με το άθλημα της τοξοβολίας καθώς όπως λέει μπορεί να του προσφέρει ηρεμία.
«Είσαι εσύ και ο στόχος» επισημαίνει χαρακτηριστικά και συνεχίζει λέγοντας: «Με την τοξοβολία δείχνω στον κόσμο ότι ακόμη και ένας τυφλός μπορεί να τα καταφέρει. Μέσα από το άθλημα έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με τους οποίους κάνουμε μαζί προπόνηση αλλά και παρέα. Το αγώνισμα μου προσφέρει ηρεμία, αφοσιώνομαι στην προπόνηση και ξεχνώ ότι προβλήματα μπορεί να έχω», αναφέρει ο αθλητής.
Στην εύλογη ερώτηση για πώς τα καταφέρνει να ρίχνει τα βέλη προς τον στόχο χωρίς να βλέπει, απαντά αφοπλιστικά: «Στη γραμμή βολής υπάρχει ένα ειδικό εξάρτημα, ουσιαστικά πρόκειται για μια ακίδα στερεωμένη πάνω σε έναν τρίποδα. Με το χέρι που κρατώ το τόξο ακουμπάω το εξωτερικό μέρος του χεριού στην ακίδα προκειμένου να προσανατολιστώ προς τον στόχο. Ρίχνω και στη συνέχεια ο προπονητής με ενημερώνει με βάση τον δείκτη του ρολογιού για να καταλάβω που έχει πάει το βέλος και για να ρυθμίσουμε ανάλογα την ακίδα για την επόμενη βολή».
Μέσα από τη σκληρή και επίπονη δουλειά ο Βασίλης κατάφερε να στεφθεί το 2010 πανελληνιονίκης και το 2015 συμμετείχε με την αποστολή της Εθνικής Ελλάδας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Γερμανία όπου κατετάγη στην 5η θέση.
Ο ίδιος εξηγεί πως ναι μεν έχει πετύχει κάποιους από τους στόχους του, ωστόσο, όπως και άλλοι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, αντιμετωπίζει προβλήματα από την έλλειψη προσβασιμότητας.
«Δυστυχώς δεν υπάρχουν σε όλα τα πεζοδρόμια οι ειδικές οδεύσεις και εκεί που υπάρχουν, επειδή πολλοί δεν ξέρουν τον σκοπό τους, παρκάρουν πάνω σε αυτές είτε αφήνουν τα μηχανάκια και τα πατίνια τους. Πρέπει να μάθει ο κόσμος ότι αυτή είναι η γραμμή όδευσης για τους τυφλούς. Εγώ δεν εμπόδισα κανέναν, εσύ γιατί με εμποδίζεις να πάρω τον δρόμο μου;» αναρωτάται με νόημα και θέτει μια σειρά ακόμη ελλείψεων όπως τα ηχητικά σήματα στους φωτεινούς σηματοδότες. «Μένω στη Χαριλάου. Δεν υπάρχει ούτε ένα φανάρι που διαθέτει τον ειδικό μηχανισμό προειδοποίησης, επίσης δεν υπάρχουν ούτε στις στάσεις των λεωφορείων», προσθέτει.
Σαν αθλητής ρίχνει τα βέλη του προς την πολιτεία λέγοντας ότι δεν στέκεται όσο θα έπρεπε δίπλα στο πλευρό των ατόμων με ειδικές ανάγκες που ασχολούνται με τον αθλητισμό ενώ, όπως επισημαίνει, το μεγάλο του όνειρο είναι το αγώνισμά του να ενταχθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να πάρει μέρος σε μια Ολυμπιάδα.
Ο Αλέξανδρος Νασούλας, ομοσπονδιακός προπονητής Τοξοβολίας και προπονητής του Βασίλη, εξηγεί στη Voria.gr τις ομοιότητες αλλά και τις διαφορές που έχει η προπόνηση για έναν αθλητή με μειωμένη όραση με έναν αρτιμελή.
«Η προπονητική προσέγγιση έχει ως στόχο να αναπτύξει την ικανότητα του αθλητή να νιώθει την κίνηση χωρίς να βλέπει. Αυτό επιτυγχάνεται με πολύ λεπτομερή εξάσκηση σε μικρή απόσταση και με ένα πολύ μαλακό τόξο για να νιώθει την παραμικρή κίνηση που κάνει. Στη συνέχεια χρησιμοποιώντας συγκεκριμένα βοηθήματα προσανατολίζουμε το σώμα και το χέρι που κρατά το τόξο προς το κέντρο. Τα υπόλοιπα είναι τεχνικές και αλληλουχίες κινήσεων ίδιες με τον αθλητή που είναι αρτιμελής. Μάλιστα πολλές φορές, ακόμη και στους αρτιμελείς, χρησιμοποιούμε παρόμοιες τεχνικές, δηλαδή να ρίχνουν στον στόχο φορώντας μάσκα προκειμένου να μάθουν να εστιάζουν περισσότερο στην κίνηση».
Ο κ. Νασούλας επισημαίνει πως η προπόνηση χρειάζεται υπομονή και, όπως αναφέρει αυτή, πηγάζει από την αγάπη: «Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις δεν υπάρχει χρόνος, χώρος και όρια, είσαι εκεί μέχρι να τελειώσει αυτό που κάνεις. Αυτήν την υπομονή πρέπει να την εμπνέεις στον αθλητή».
Αναφερόμενος στο άθλημα της τοξοβολίας υπογραμμίζει: «Μας μαθαίνει να θέτουμε στόχους και με πολύ υπομονή και πειθαρχία να τους πετυχαίνουμε. Και αν δεν το κάνουμε, το μήνυμα είναι ότι συνεχίζουμε να προσπαθούμε μέχρι την επίτευξή του».
Σύμφωνα με τον πολύπειρο προπονητή, ο μόνος προπονητικός χώρος που υπάρχει στη Θεσσαλονίκη για το συγκεκριμένο αγώνισμα είναι στις εγκαταστάσεις των ΤΕΦΑΑ όπου προπονούνται και τα παιδιά με κινητικά προβλήματα ή οπτικές αναπηρίες.
«Η πολιτεία πρέπει να υποστηρίξει και να αγκαλιάσει τους αθλητές που προπονούνται κάτω από δύσκολες συνθήκες. Αν δημιουργηθούν περισσότερες προσβάσιμες εγκαταστάσεις θα έχουμε και περισσότερους αθλητές» τονίζει.
Πηγή: voria
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου