Σάββατο 5 Ιουλίου 2014

Άποψη: Οταν η βία πάει... σχολείο

Γράφει η Μίνα Χαρδαλούπα, παιδαγωγός

*Από πολύ νωρίς, μόλις τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας τους, απ' τα πρώτα δειλά βήματά τους, στέκονται συνήθως απόμακρα σε κάποια γωνία σχολικού διαδρόμου, σαν να δείχνουν έτοιμα προς κάθε αποδοκιμασία.

Και ναι, χωρίς να το θέλουν, αλλά με φυσικότητα, μαγνητίζουν περίεργα γέλια και βλέμματα.

Ολοι εκεί γύρω τριγυρνούν, προσπερνούν με ορμή ή απόλυτη αδιαφορία. Μα αυτή η σκληρή γωνία είναι πάντα εκεί να "φιλοξενήσει" ένα αδύναμο νεανικό πλάσμα. Δεν έχει σημασία η ηλικία. Η εικόνα μετρά όσο χίλιες λέξεις και νοήματα. Μετρά μόνο τα σημάδια της βίας πάνω του, μέσα του. Κοινωνία ώρα μηδέν.

Στα εντός εκτός κι επί τα αυτά σχολικά επίπεδα επί χρόνια διαδραματίζονται ανείπωτες σκηνές βίας. Ωρες μαρτυρικές για τα θύματα.

Στην πλειονότητά τους είναι παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ή περισσότερο ευφυή, ή εσωστρεφή με ευαισθησίες και με "ακατέργαστη" εικόνα πιθανόν. Από μικρά διαφέρουν απ' το γενικό σύνολο του σχολείου τους και άμεσα γίνονται στόχος ματιών που κρύβουν δυστυχώς "σκοτάδι" μέσα τους.

Από πού πηγάζουν όμως αυτές οι εικόνες και καταλήγουν να "γιγαντώνονται" με καταιγιστικό ρυθμό; Είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, οι "ρίζες" κάθε μορφής βίας στα σχολεία ξεκινούν από και τελειώνουν στο οικογενειακό περιβάλλον κάθε παιδιού.

Η κάθε οικογένεια αποτελεί μια μονάδα του κοινωνικού συνόλου της πολιτείας και μέσω αυτής δίνεται η εικόνα των παιδιών που αναδεικνύουν τη μορφή της Νέας Γενιάς. Σε κάθε "φωλιά" αναπαράγονται κι εκκολάπτονται καλοί και κακοί χαρακτήρες. Κανένα παιδί δεν ευθύνεται για το χαρακτήρα του ή την εμφάνισή του. Κύριοι υπεύθυνοι θεωρούνται πρωτίστως οι γονείς και εν συνεχεία οι παιδαγωγοί του. Ο,τι "τροφή" δώσεις σ' ένα παιδί, αυτό θα αναπτυχθεί.

Οταν σε μια οικογένεια υπάρχουν μέλη με αρνητικά χαρακτηριστικά και με δυνατή επιρροή στους άλλους, τότε το νεότερο μέλος της, μέσω της τριβής της καθημερινότητάς του και των κακών επιρροών που δέχεται, θα λάβει λάθος μήνυμα ζωής.

Θα επακολουθήσει μια τάση συμπεριφοράς ακραία άσχημη και θα λαμβάνει στην πορεία του τις ανάλογες κυρώσεις. Ουσιαστικά θα είναι εγκλωβισμένη η ψυχή του σε ένα «"λαβύρινθο" που άλλοι έφτιαξαν γι' αυτό και το έμαθαν να ζει έτσι.

Ο κύριος άξονας της καλοσύνης και της κακίας είναι η πνευματική καλλιέργεια. Η κατάκτησή της είναι ένας αντικειμενικά δύσκολος στόχος. Η ορθότητα του νου και των αντίστοιχων πράξεων είναι δεσμοί που ενώνονται άρρητα με την ωριμότητα και υπομονή.

Δυστυχώς, αρκετοί ενήλικες δεν τη διαθέτουν. Αρκετοί γονείς και παιδαγωγοί δεν αναλογίζονται εύκολα πόσο σκληρό είναι να κατακρίνεις ένα παιδί που έχει κάποιες αδυναμίες. Πιστεύουν πως αν το πιέζεις να γίνει κάτι καλύτερο για να γίνει αποδεκτό, θα του κάνουν καλό. Λυπάμαι, μα είναι τόσο λάθος.

Ενα παιδί έχει μεγάλη ανάγκη την ψυχολογική στήριξη, την αποδοχή απ' την οικογένειά του και απ' το σχολείο του. Για όσα δεν μπορεί να κάνει, δεν πρέπει να το "τραυματίζουν" ούτε με λόγια ούτε με έργα. "Ταράζονται" οι ισορροπίες του και δίχως να το θέλει μαθαίνει τον ορισμό της «βίας».

Οι γνωστές κλίκες στα εκπαιδευτήρια και τα σχολικά ιδρύματα, δημόσια ή ιδιωτικά, χρόνια τώρα, γενιές ολόκληρες αναπαράγουν το ρατσισμό εντός κι εκτός μαθητικών θρανίων, και δημιουργούν αρνητικά πρότυπα συμπεριφοράς με σκληρές επιπτώσεις. Κάθε προσπάθεια άμυνας ενός "θύματος" γίνεται "κόκκινο πανί" για το θύτη.

Πώς να αντιμετωπίσει τη βία ένα νεαρό παιδί όταν δεν την ξέρει, δεν την έχει μάθει; Υπάρχει αληθινά προστασία στα σχολεία γι' αυτή τη μερίδα παιδιών που δέχονται λανθασμένα κάθε βία πάνω τους ή απλά νομίζουμε πως θα βρει άκρη μόνο του με τον καιρό, αφήνοντάς το στο έλεος του Θεού; Σκοπός κάθε ενήλικα, είτε παιδαγωγού είτε γονέα, είναι να μάθει στα παιδιά από μικρή ηλικία πως τα χέρια και οι λέξεις δεν είναι για να πονούν τον άλλον. Δεν τα χρησιμοποιούμε για να εκδηλώσουμε το θυμό μας ή τη ζήλια μας ή οτιδήποτε άλλο άσχημο νιώθουμε. Εμείς έχουμε την απόλυτη ευθύνη τους.

Τα νέα παιδιά από μας διδάσκονται το καλό και το κακό. Δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν και να διαχωρίσουν τις δύο αυτές σοβαρές έννοιες από μόνα τους. Ο,τι κάνουμε κι ό,τι λέμε μπροστά τους γίνονται μετά ο «καθρέφτης» μας.

Αν δεν πάρουμε επιτέλους σοβαρά το μείζον παγκόσμιο και διεθνές θέμα κακοποίησης των παιδιών στα σχολεία, όσο θα περνούν τα χρόνια τα πράγματα θα χειροτερεύουν περισσότερο, και ειλικρινά θα μετράμε πάρα πολλά θύματα.

Οι παγκόσμιες οργανώσεις ας λάβουν επιτέλους το μήνυμα πως πρέπει άμεσα να παρθούν σοβαρά μέτρα προστασίας και ασφάλειας σε όλα τα σχολικά ιδρύματα κι εκπαιδευτήρια. Ποτέ δεν είναι αργά. Τα παιδιά που κακοποιούνται ήδη εκλιπαρούν για βοήθεια, με τα μάτια τους, με τα μελανά χρώματα της βίας που δέχονται.

Το μόνο που χρειάζονται είναι η αποδοχή τους και πολλή αγάπη».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου