Μνήμες Ολοκαυτώματος 65 χρόνια μετά- η άσεμνη Άννα Φρανκ

Τετάρτη, 27 Ιανουαρίου 2010: Για τέταρτη συνεχή χρονιά ο ΟΗΕ τίμησε την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος.

Στις 27 Ιανουαρίου 1945, τα σοβιετικά στρατεύματα, προελαύνοντας προς την παραπαίουσα Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ, απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραίων, Ρομ, ομοφυλοφίλων, ατόμων με αναπηρία, Μαρτύρων του Ιεχωβά και αιχμαλώτων: το Άουσβιτς-Μπιρκενάου.

Εξήντα πέντε χρόνια αργότερα, επιζώντες του κολαστηρίου στην Πολωνία, συγκεντρώθηκαν στην Κρακοβία για να ανάψουν ένα κερί, ως ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτό που αρκετοί ιστορικοί αποκάλεσαν “γενοκτονία”. “Έχουμε το ιερό καθήκον να θυμόμαστε τη βαρβαρότητα που βασίλεψε εδώ”, δήλωσε σήμερα ο Αμερικανός πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα.

"Έχουμε το ιερό καθήκον να θυμόμαστε τον παρεκκλίνοντα τρόπο σκέψης που οδήγησε σε αυτό, τον τρόπο που μια μεγάλη χώρα με πολιτισμό και επιστήμη παραδόθηκε στα χειρότερα ένστικτα του ανθρώπου και εκλογίκευσε τις μαζικές δολοφονίες", κατέληξε.

Από την πλευρά του, ο ΟΗΕ κάλεσε τα κράτη-μέλη του να κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη του Ολοκαυτώματος και να βοηθήσουν, ώστε να προλαμβάνονται στο μέλλον πράξεις γενοκτονίας (από την Ελευθεροτυπία)

Την προηγούμενη ημέρα, 26 Ιανουαρίου 2010, δημοσιεύτηκε στα Νέα το άρθρο του Γκαζμέντ Καπλάνι που αφορούσε μια πολύ γνωστή προσωπικότητα του Ολοκαυτώματος: την Άννα Φρανκ. Το άρθρο δεν είχε επετειακή μορφή, ούτε και ασχολήθηκε ιστορικά με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τότε. Ο αρθρογράφος βρήκε αφορμη στην πρόταση ενός βουλευτή στην Ιταλία να λογοκριθεί το "Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ" εξαιτίας του γεγονότος ότι "περιγράφει με εξονυχιστικές λεπτομέρειες τα απόκρυφα μέρη του σώματός της προκαλώντας ταραχή στους ανήλικους μαθητές".   Μάλιστα, δεν ήταν ο μόνος που εντόπισε τα "ροζ" αποσπάσματα στο βιβλίο. "Ήσυχοι οικογενειάρχες" "ανησύχησαν μήπως τα παιδιά τους γίνουν διεστραμμένα διαβάζοντας τις άσεμνες περιγραφές" και θεώρησαν ότι είναι χρέος του να τα σώσουν. Το ερώτημα είναι από ποιους αξίζει να σωθούν; Από αυτούς που είναι διαφορετικοί (στην προκειμένη περίπτωση η διαφορετικότητα βρίσκεται στη σεξουαλική αφύπνιση μιας έφηβης) ή από τους "σωτήρες" 

Από το δεύτερο κείμενο ξεχωρίζουμε το εξής επίκαιρο: "Σε έναν κόσμο όπου σε μισούν για την καταγωγή σου δεν μπορείς να εμπιστευτείς πια κανέναν. Αλλά και όταν δεν μας μένει πια κανένας θέλουμε σε κάποιον να μιλήσουμε, να συνομιλήσουμε, να εξομολογηθούμε. Και εάν δεν υπάρχει θα τον επινοήσουμε. Η βαθύτερη υπαρξιακή ανάγκη του ανθρώπου, ακόμα και μέσα στην Κόλαση, είναι να έχει έναν συνομιλητή, έναν μάρτυρα, έναν καθρέφτη. "