«Ακόμη ένα περιστατικό επίθεσης σε παρέα ανηλίκων σημειώθηκε, αυτή τη φορά στην περιοχή…». Ολο και πιο συχνά διαβάζουμε/ακούμε την είδηση. Οι επιτιθέμενες συμμορίες αποτελούνται κι αυτές, σε μεγάλο βαθμό, από ανηλίκους. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία, το πρώτο οκτάμηνο του 2021 σε όλη την Ελλάδα είχαν σημειωθεί 703 περιπτώσεις ληστειών και κλοπών. Οι ανήλικοι που κατηγορήθηκαν ήταν 1.191 και εκείνοι που υπήρξαν θύματα 428. Περίπου 25 συμμορίες ανηλίκων δρουν στην Αττική, από μία σε κάθε μεγάλη περιοχή, και προχωρούν σε τουλάχιστον 20-30 ξυλοδαρμούς συμμαθητών τους ή άλλων παιδιών και εφήβων κάθε μήνα. Δεκάδες, όμως, επιπλέον περιστατικά δεν δηλώνονται καν στις Αρχές, υπό τον φόβο αντιποίνων.
Ορισμένοι μάλιστα δημοσιοποιούν από μόνοι τη δράση τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επίδειξη βίας και εκφοβισμού, μαζί με μια «στρεβλή αίσθηση του ανήκειν, σε ένα σώμα με κοινούς κώδικες και επιδιώξεις», επισημαίνουν οι ειδικοί. Αποκλίνουσες συμπεριφορές που συνδιαμορφώνουν μια κοινή ταυτότητα. Ενηλικίωση μέσα σε σκληρή βία, πορνό και ουσίες. Κυνισμός που ανακυκλώνεται και απογειώνεται, «βρίσκει την καινούργια βία και ξανασαρκώνεται» (που θα έλεγε και ο τραγουδοποιός).
Οι συμμορίες δεν είναι «άλιεν», που προσγειώνονται ανάμεσά μας από άλλα σύμπαντα. Γεννήματα των δικών μας κοινωνιών είναι, τις οποίες εκτρέφουν και αναπαράγουν όχι τόσο η ανοχή όσο η ανέχεια, η οποία δεν είναι κατ’ ανάγκην οικονομική. Η πνιγηρή ζωή δεν συνδέεται πάντα με τις οικονομικές ελλείψεις. Ενας ανέστιος έφηβος (χωρίς σημείο αναφοράς, όχι χωρίς κατοικία), που μεγαλώνει μέσα σε μια νοσηρή οικογένεια, αποτελεί μια σχεδόν έτοιμη πρώτη ύλη για τη συμμορία, που αναπληρώνει τα κενά, προσφέροντας ψευδαίσθηση συνενοχής, δύναμης, αναγνώρισης, ιεραρχίας που κατασκευάζει πλαίσιο και πρότυπα. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Είναι «κουλ» να κλέβεις, να χτυπάς, να απεχθάνεσαι το διαφορετικό, να βιώνεις την πραγματικότητα ως προέκταση ενός βιντεογκέιμ.
Είναι «κουλ», λοιπόν, να δίνεις ξύλο; Εκπαιδευτικοί, γονείς, παιδιά, αστυνομικοί το αντιμετωπίζουν όλο και πιο συχνά. Και η κοινωνία συνολικά.
Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν διαφορές ή κάτι σε ενοχλεί στον άλλον, η εκδοχή του διαλόγου μοιάζει να φέρνει γέλια ηχηρά. Το άλεκτο –αυτό που δεν διατυπώνεται με λέξεις– κερδίζει έδαφος. Οι έφηβοι χρησιμοποιούν κωδικοποιημένες εκφράσεις, sms σε ιδιόλεκτο (παράδειγμα: aurio sfageio). Συμμορίες κλέβουν και κακοποιούν συνομηλίκους τους. Για να μην αναφερθούμε στο ευρέως διαδεδο-μένο μπούλινγκ, που δεν περιορίζεται ηλικιακά. Πρόσφατα στο kathimerini.gr ένας 23χρονος αφηγήθηκε το ανελέητο μπούλινγκ που δέχθηκε από συμφοιτητές του στο Τμήμα Ψηφιακών Τεχνών και Κινηματογράφου του ΕΚΠΑ, στα Ψαχνά Ευβοίας. Πριν από μία εβδομάδα βρήκε γραμμένη στον τοίχο του πατρικού του σπιτιού τη φράση «Ολοι σε θέλουν νεκρό». Ο νεαρός κοινοποίησε τις απειλές, κινήθηκε δικαστικά, τον κύκλωσε κύμα συμπαράστασης, ξαναβρίσκει τη ζωή και τον βηματισμό του. Θα παραμείνει νωπή στη μνήμη η υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων…
Προφανώς η εγκληματικότητα των ανηλίκων αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο. Προφανώς συνδέεται και με το οικογενειακό περιβάλλον και με οικονομικά προβλήματα και με την απομόνωση ή την περιθωριοποίηση κοινωνικών ομάδων. Και προφανώς κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του δεν αφήνει στην τύχη τους ανηλίκους που ζουν μέσα στη βία, στον θυμό και στο μίσος.
Ενας έφηβος που φοβάται να κυκλοφορήσει, που απειλείται, που δέχεται επίθεση, δεν έχει άλλο «όπλο» από την επίσημη καταγγελία, τον δρόμο της Δικαιοσύνης.
Το δίχτυ προστασίας που οφείλει να υφανθεί (μέσα από την ενίσχυση των ειδικών υπηρεσιών ανηλίκων, εξειδικευμένων επιστημόνων στην εκπαίδευση, ελέγχου και στήριξης αυτού του πληθυσμού και, βέβαια, ευρείας πληροφόρησης, με τρόπους που να βρίσκουν τους αποδέκτες τους) είναι μια, κάποια, λύση. Δεν υπόσχεται θαύματα. Υπόσχεται όμως την, αναγκαία, «ορατότητα» που δεν έχει σχέση με τα δελτία ειδήσεων.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου