Ο Πάνoς Παράσχου γεννήθηκε στη Λάρισα και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί σπούδασε Ειδική Αγωγή, η πορεία του όμως τον οδήγησε στη συνέχεια στην Αθήνα. Σήμερα είναι ο πρώτος κωφός φοιτητής χορού στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, και μας μιλάει στο meallamatia.gr για το πώς βιώνει αυτή την εμπειρία αλλά και τη μουσική εν γένει.
Με ποιον τρόπο μπορούμε να πούμε ότι «ακούνε» μουσική οι κωφοί;
Π.Π.: Η αίσθηση και ο τρόπος με τον οποίο ακούει τη μουσική ο καθένας είναι πάντα πολύ διαφορετικός. Για μένα, η δόνηση είναι ένας τρόπος με τον οποίο μπορώ να την αντιληφθώ. Δεν έχω 100% επαφή με τη μουσική, πολλές φορές μπορεί να παρατηρώ τους διπλανούς μου χορευτές και να παίρνω από εκείνους διάφορες χορευτικές κινήσεις. Όπως και στη φύση μπορεί να δεις ένα δέντρο και ένα κύμα και να το μιμηθείς, έτσι ακριβώς συμβαίνει και στον χορό.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τον χορό;
Π.Π.: Από πολύ μικρός συνειδητοποίησα ότι ο χορός είναι κάτι που μου αρέσει πολύ και μου ταιριάζει. Έτσι μεγαλώνοντας αισθάνθηκα την ανάγκη να το συνεχίσω και να μην κόψω αυτή την επαφή. Μου έδιναν και οι φίλοι μου ένα πολύ θετικό feedback και έτσι είπα γιατί όχι; Μέσα μου αισθάνομαι αυτή την απόλαυση όταν χορεύω. Θα ήθελα στη ζωή μου επαγγελματικά να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο, αφού αυθόρμητα μου βγαίνει.
Πότε ήταν η στιγμή που είπες ότι θα το κάνεις επαγγελματικά;
Π.Π.: Αποφάσισα να ασχοληθώ με τον επαγγελματικό χορό όταν ήμουν περίπου 13 χρόνων στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Πριν δεν είχα σκεφτεί ποτέ ουσιαστικά την επαγγελματική οδό. Με είχαν όμως δει στο πανεπιστήμιο και μου είχαν πει ότι πραγματικά είναι κάτι το οποίο θα μπορούσα να κάνω επαγγελματικά. Έτσι λοιπόν ασχολήθηκα περισσότερο και κατάλαβα ότι όντως μπορώ να το κάνω.
Ποια εμπόδια πιστεύεις ότι συναντάνε οι κωφοί και οι βαρήκοοι καλλιτέχνες;
Π.Π.: Μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε πρόσβαση δεν υπάρχει, επαρκής τουλάχιστον. Υπάρχει μόνο σε κάποια σημεία που μπορεί να βρεις υπότιτλους. Οι θεατρικές παραστάσεις συνήθως δεν έχουν ωστόσο υπότιτλους, και αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό εμπόδιο για μας.
Έχεις χορέψει σε πολλές δημόσιες εκδηλώσεις. Ο κόσμος όταν σε βλέπει και μετά μαθαίνει ότι είσαι κωφός πώς σε αντιμετωπίζει;
Π.Π.: Θυμάμαι μία χορευτική παράσταση που είχα χορέψει και μετά μάθανε ότι είμαι κωφός. Θεωρώ ότι ήταν ένα ελαφρύ σοκ για τον κόσμο, γιατί είναι λογικό να θεωρούν ότι η κώφωση με τον χορό δεν πάνε μαζί.
Συνεργάζεσαι και με ακούοντες συναδέλφους. Ποια είναι τα βασικά στοιχεία για να πετύχει αυτή η συνεργασία; Υπάρχουν δυσκολίες;
Π.Π.: Φυσικά την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με επαγγελματίες ακούοντες ήταν κάτι δύσκολο, κάτι πρωτόγνωρο, αλλά δεν αγχώθηκα, γιατί μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μέσω απλών οδηγιών. Αυτές τις οδηγίες τις είχα στο μυαλό μου και προσπαθούσα να διορθώσω τον εαυτό μου όσο περισσότερο μπορούσα. Ξεκινήσαμε από πολύ απλά πράγματα και μετά άρχισε να λειτουργεί πολύ εύκολα το όλο σύστημα.
Είσαι ο πρώτος κωφός χορευτής που φοιτά στην κρατική σχολή. Όλη αυτή η διαδικασία ήταν εύκολη μέχρι να μπεις και πώς την περνάς τώρα;
Π.Π.: Έως αυτή τη στιγμή, για να πω την αλήθεια, δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι ο πρώτος κωφός χορευτής. Μου φαίνεται κάτι πολύ απλό και όχι κάτι μοναδικό. Αισθάνομαι όπως όλοι οι υπόλοιποι χορευτές. Ωστόσο, το πανεπιστήμιο είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, υπάρχει μεγάλη αυστηρότητα και πειθαρχία. Από το πρωί μέχρι το βράδυ κάνουμε προπονήσεις, αλλά αισθάνομαι ότι προοδεύω μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον. Σε σχέση με τους καθηγητές, στα θεωρητικά μαθήματα σίγουρα χρειάζεται να φέρνω διερμηνέα για να διευκολύνει τη ζωή μου. Στα πρακτικά μαθήματα είμαι μόνος μου, και όταν κάτι δεν καταλαβαίνω, τότε έχω το θάρρος να ρωτήσω ή με βοηθάνε οι υπόλοιποι συμφοιτητές μου. Δεν ήταν πάντα από την αρχή τέλεια η επικοινωνία με τους υπόλοιπους, δεν μπορούσα να είμαι πάντα μέσα στα νέα της σχολής και να ανταποκρίνομαι στην όλη επικοινωνία, αλλά με τον καιρό έχοντας την επαφή αποκτήσαμε και την ανάλογη άνεση.
Στα πρακτικά μαθήματα, όταν κάνετε χορογραφίες, τα μουσικά κομμάτια τα νοιώθεις όλα εξίσου;
Π.Π.: Τη μουσική τη νιώθω ανάλογα με το πόσο δυνατή είναι. Για παράδειγμα, μία μουσική με μπάσο είναι κάτι που μπορεί να ακούσω πολύ πιο εύκολα. Αλλά την κλασική μουσική, με βιολί ας πούμε, μπορεί να μη μου είναι εύκολο να την αισθανθώ πολλές φορές. Αν κάτι δεν μπορώ να το πιάσω μέσα από το μπάσο, τότε πολλοί συμφοιτητές μου με βοηθάνε. Μου δείχνουν τον ρυθμό με τα χέρια τους και έτσι τον καταλαβαίνω. Μέσα από τον τρόπο που κινούνται, καταλαβαίνω επίσης την αίσθηση και το τι θέλει να πει το κομμάτι.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος μουσικής; Τι σ’ αρέσει να χορεύεις περισσότερο;
Π.Π.: Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ ποικίλει ανάλογα με τη διάθεσή μου. Κάποιες μέρες θέλω μία πιο χαλαρή μουσική, άλλες μία πιο έντονη ή μία μπαλάντα που να βγάζει θλίψη. Είμαι λίγο drama queen, μου αρέσει το δάκρυ και η στεναχώρια! Γενικά μου αρέσει να υπάρχει πολύ μπάσο στη μουσική και αυτή που νομίζω ότι προτιμώ κυρίως είναι η EDM.
Πιστεύεις ότι μπορούμε να δούμε και άλλους κωφούς χορευτές στην Ελλάδα;
Π.Π.: Θεωρώ ότι στο μέλλον θα υπάρξουν και άλλοι κωφοί φοιτητές, κι άλλοι κωφοί επαγγελματίες. Το σημαντικότερο είναι να έχουν πάθος για τη μουσική και τον χορό, να ιδρώσουν για αυτό. Και εύχομαι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως να υπάρχουν ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι που να δεχτούν τέτοιους φοιτητές. Γιατί και οι κωφοί θέλουν πρόσβαση σε αυτόν τον τομέα και θέλουν να αισθάνονται άνετα σε αυτόν.
Ποια είναι τα όνειρά σου και ποιους στόχους έχεις βάλει για το μέλλον;
Π.Π.: Αυτή τη στιγμή, το όνειρό μου δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο, και σε αυτό φταίει και η πανδημία, που θόλωσε λίγο τα πράγματα. Αλλά θεωρώ ότι ο πρώτος στόχος είναι να τελειώσω το πανεπιστήμιο και μετά να μπω σε μία χορευτική ομάδα, ούτως ώστε να προβάλλουμε τη δουλειά μας σε όλη την Ελλάδα και μετά —γιατί όχι;— σε όλο τον κόσμο. Ακόμα, αυτό που θα μου άρεσε είναι να διδάξω χορό και σε παιδιά κωφά, τυφλά ή με οποιαδήποτε αναπηρία, να νιώσουν αυτό που νιώθω.
Πηγή: meallamatia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου