Καθιερωμένη από το 1992 να γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου, η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ) αποτελεί για τους περισσότερους μια σημαντική υπενθύμιση για την επιτακτικότητα της ισότιμης πρόσβασης όλων των ανθρώπων στον δημόσιο χώρο και τις υπηρεσίες, αλλά και μια προειδοποίηση ότι η αποστολή για την πλήρη ενσωμάτωση όλων των μελών της κοινωνίας παραμένει σύνθετη.
Την αποστολή αυτή καλείται να φέρει εις πέρας και η Θεσσαλονίκη, μια πόλη η οποία παρά τις βελτιώσεις των τελευταίων ετών, εξακολουθεί, όπως αναφέρει ο Γιώργος Αυγουστίδης, πρόεδρος του παραρτήματος Μακεδονίας-Θράκης του Πανελληνίου Συλλόγου Παραπληγικών, να δοκιμάζει τις αντοχές τους.
Διαφορετική η εικόνα ανάμεσα στο κέντρο και τις συνοικίες
Πρακτικά αυτονόητη για τους περισσότερους, η εμπειρία της καθημερινής μετακίνησης στη Θεσσαλονίκη μετατρέπεται για κάποιους συνανθρώπους μας σε μια επίπονη και συχνά επικίνδυνη διαδικασία. Όπως τονίζει ο κ. Αυγουστίδης, η προσβασιμότητα στο αστικό περιβάλλον της πόλης δεν είναι ενιαία, με την κατάσταση να είναι καλύτερη στο κέντρο αλλά να δυσχεραίνει όσο μεταφέρεται κανείς προς τις υπόλοιπες συνοικίες.
«Στο κομμάτι του κέντρου, η πόλη είναι αρκετά προσβάσιμη. Μπορεί ένας άνθρωπος με αμαξίδιο να μετακινηθεί, με εξαίρεση την περιοχή πίσω από τη Ροτόντα, εκεί όπου όλες οι ράμπες είναι κακοφτιαγμένες. Γίνανε χωρίς καμία πρόβλεψη, μόνο για τη φωτογραφία», ενώ έπειτα από αυτοψία μας διαπιστώθηκε ότι στις άκρες κάποιων από αυτές έχει προστεθεί τσιμέντο προκειμένου να αποκτηθεί η επιθυμητή κλίση που θα εξασφαλίσει την ομαλή διέλευση των αμαξιδίων, γεγονός που αποδεικνύει την ελλιπή πρόβλεψη κατά την κατασκευή τους.
«Περιφερειακά της πόλης έχουμε έλλειψη από ράμπες, δύσκολα, μικρά και στενά πεζοδρόμια. Και εκεί όπου υπάρχουν ράμπες, βέβαια, δεν είναι σωστά φτιαγμένες ούτε καλά συντηρημένες. Έχουν υψομετρική διαφορά γύρω στους 10-15 πόντους από τον δρόμο, γεγονός που τις καθιστά μη προσβάσιμες, μη προσπελάσιμες», συμπληρώνει ο κ.Αυγουστίδης.
Ο Σίμος Παλτσανιτίδης, πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών με Αναπηρία, μένει στην Κάτω Τούμπα κι όπως αναφέρει, «η πρόσβαση για άτομα με αμαξίδια εδώ είναι πολύ δύσκολη με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι συχνά να κατέβω στο οδόστρωμα από όπου περνούν διαρκώς οχήματα διακινδυνεύοντας τη σωματική μου ακεραιότητα».
Κακοτεχνίες στην οδοποιία και ράμπες που δεν έχουν την απαιτούμενη κλίση, σύμφωνα με τον κ. Παλτσανιτίδη, συνθέτουν ένα αστικό τοπίο δυσπρόσιτο για άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη μετακίνηση. Όπως λέει, την κατάσταση επιβαρύνει σε πολλά σημεία η λανθασμένη δενδροφύτευση με τις δενδροδόχους να είναι συχνά μεγαλύτερες από ό,τι θα έπρεπε μην αφήνοντας επαρκή χώρο για τη διέλευση των αμαξιδίων, ενώ επιπλέον, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις οι ρίζες των δέντρων έχουν ανασηκώσει τα πλακάκια κατά μήκος των πεζοδρομίων με αποτέλεσμα η διέλευση να γίνεται μετ’ εμποδίων.
«Μετεξεσταστέα η Θεσσαλονίκη την προσβασιμότητας για τους ΑμΕΑ»
Για τους δύο εκπροσώπους των συλλόγων ατόμων με αναπηρία, η Θεσσαλονίκη δεν περνάει τη βάση στο επίπεδο προσβασιμότητας που παρέχει στα άτομα κυρίως με κινητικά προβλήματα.
«Το ζητούμενο δεν είναι να κάνουμε ένα πεζοδρόμιο και μια ράμπα απλά για να το κάνουμε. Πρέπει ό,τι γίνεται λειτουργικό. Εκτιμώ ότι δεν υπάρχει πραγματική ενσυναίσθηση για τα ΑμεΑ», τονίζει ο κ. Παλτσανιτίδης, ενώ ο κ. Αυγουστίδης αναφέρει πως «ένας άνθρωπος που ζει στην πόλη δεν μπορεί να εξυπηρετείται μόνο στο κέντρο και σε τρια οικοδομικά τετράγωνα γύρω από αυτό. Πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα να μεταβεί με ασφάλεια από το σπίτι στη δουλειά του, στον χώρο διασκέδασης, για να μπορεί να ζήσει χωρίς δυσκολίες».
Στην ερώτηση για το εάν τα πράγματα έχουν βελτιωθεί σε σχέση με παλιότερα ο κ. Παλτσανιτίδης υπογραμμίζει ότι «η μεγάλη εικόνα δείχνει πως η Θεσσαλονίκη δεν είναι προσβάσιμη πόλη», ενώ σχολιάζει ότι «από τη δεκαετία του 1990 μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα». Ο κ. Αυγουστίδης, από την πλευρά του σημειώνει ότι «έχουν γίνει κάποια μικρά βήματα ωστόσο ο δρόμος για τη μετατροπή της Θεσσαλονίκης σε μια προσβάσιμη πόλη είναι ακόμα μακρύς γιατί
εκεί που πάει να δημιουργηθεί κάτι αλλάζουμε διοικήσεις, πολιτικές, σχέδιο και πλάνο μιας πόλης και αντί να κάνουμε κάτι προσβάσιμο το χαλάμε και μένουμε πίσω. Μπαίνουν οι εταιρίες κοινωνικής ωφέλειας, δεν φτιάχνουν το έργο σωστά όπως προβλεπόταν. Δεν έχουμε συνέχεια στη σωστή λειτουργία».
Τι πρέπει να αλλάξει;
«Για να καταστεί η Θεσσαλονίκη μια πραγματικά προσβάσιμη πόλη πρέπει να αλλάξουν πολλά», σημειώνει ο κ. Αυγουστίδης, ο οποίος θέτει ως σημείο εκκίνησης την κουλτούρα των ανθρώπων που δεν αντιμετωπίζουν κινητικές δυσκολίες σχολιάζοντας ότι «δεν μπορεί για παράδειγμα ένας οδηγός να παρατάει το όχημά του όπου βρει, είτε μπροστά σε ράμπες είτε σε θέσεις πάρκινγκ για αναπήρους αγνοώντας του συμπολίτες του. Από την πλευρά του ο δήμος πρέπει να σχεδιάσει και να μελετήσει τη δικτύωση ραμπών σε κάθε περιοχή, σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα. Θα πρέπει να δημιουργήσει τουαλέτες για άτομα με αναπηρία στο κέντρο της πόλης. Και όλα αυτά όχι μόνο για μας που μένουμε εδώ αλλά και για τους τουρίστες με αναπηρία που μας επισκέπτονται μιας και είμαστε τουριστική πόλη», συμπληρώνει.
«Άλλο ένα πρόβλημα είναι και τα τραπεζοκαθίσματα των καταστημάτων εστίασης που είναι απλωμένα και εμποδίζουν τη διέλευσή μας. Η δημοτική αρχή προσπαθεί να βάλει κάποια μέτρα και αυτό είναι στη σωστή κατεύθυνση».
Ο κ.Παλτσανιτίδης από την πλευρά του στέκεται περισσότερο στη στάση των «ανθρώπων που είναι υπεύθυνοι για την προσβασιμότητα στην πόλη», αφού «οι οδηγίες και η πρόβλεψη υπάρχουν ωστόσο δεν εφαρμόζονται σωστά».
«Θα πρέπει επί τόπου να υπάρχει χάρτης ενημέρωσης για αυτούς που θα αναλάβουν να κατασκευάσουν τα έργα. Το να κάνει π.χ. ένα όμορφο σχέδιο για τον οδηγό τυφλών δεν λέει κάτι αν δεν είναι λειτουργικό. Να μη χρειαστεί να κατέβω στο δρόμο για να περάσω επειδή το πεζοδρόμιο είναι απροσπέλαστο», λέει χαρακτηριστικά.
Κρίσιμο στοίχημα για τον δήμο η βελτίωση της προσβασιμότητας στη Θεσσαλονίκη
Η Σύμβουλος του Γραφείου Δημάρχου για θέματα ΑμεΑ, Σοφία Σκαμπαρδώνη, τονίζει ότι ο δήμος είναι ενήμερος για τις αβλεψίες και τα λάθη που δυσχεραίνουν την ισότιμη πρόσβαση όλων των πολιτών στον δημόσιο χώρο στη Θεσσαλονίκη. «Τόσο ο δήμος όσο και η αντιδημαρχία Βιώσιμης Κινητικότητας και Τεχνικών Έργων είναι σε επικοινωνία και με ανθρώπους ΑμεΑ και ανταλάσσουμε πληροφορίες για τη βελτίωση της προσβασιμότητας και την συμπερίληψη όλων ωστόσο αυτό είναι ένα δύσκολο έργο».
Ακόμη αναφέρει ότι «από τότε που αναλάβαμε ξέρουμε ποια είναι τα θέματα και των δρόμων και των πεζοδρομίων. Για αυτόν τον λόγο σιγά-σιγά έχουμε αρχίσει και δημιουργούμε ράμπες και αποκαθιστούμε τις κατεστραμμένες. Για παράδειγμα, δημιουργήσαμε νέες ράμπες στην οδό Γιαννιτσών ενώ στη Β΄ Δημοτική Κοινότητα είναι να κατασκευαστούν 50 νέες ράμπες. Το ίδιο θα συμβεί με σταθερά βήματα σε όλες τις κοινότητες. Επίσης, αποκαθιστούμε οδηγούς όδευσης με λάθη που κατέληγαν σε δέντρο καθώς η αναπηρία έχει πολλά πλοκάμια. Δουλεύουμε για αυτό ούτως ώστε τα άτομα με κινητικά προβλήματα και όχι μόνο να μπορούν να είναι ανεξάρτητα στη μετακίνησή τους. Το στοίχημα είναι η Θεσσαλονίκη να είναι μια πόλη προσβάσιμη και φιλική σε όλους είτε με ράμπες είτε με οδηγούς όδευσης».
Πηγή: voria
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου