Γεννήθηκε στη Σάμο. Μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία και δημοσιογραφία. Εργάζεται εδώ και χρόνια ως δημοσιογράφος. Αγαπάει τις ιστορίες, ειδικά όσες έχουν… ουρά, γιατί λατρεύει τα ζώα, τα θαυμάζει και τα σέβεται. Όλα τα ζώα! Και, φυσικά, τις γάτες της, τη Μαρίνα και τον Φούσκα, που με τα γουργουρητά και την τρυφερότητά τους την κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Πρόσφατα, δύο αγαπημένα της ζώα έγιναν δυο τέτοιες ιστορίες: με αγάπη και σεβασμό γι’ αυτά. Στη σειρά Ιστορίες με ουρά των Εκδόσεων Μεταίχμιο, συναντάμε τον Πουαρό, τη φώκια και τη Μέριλιν, τη γουρουνίτσα, την οποία θα συναντήσετε και ως θεατρική παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη.
Ιστορίες με ουρά. Τι θέλετε να μοιραστείτε με τα παιδιά με αυτή την καινούργια σειρά βιβλίων με πρωταγωνιστές ζώα;
Προσδοκώ να αποκαλυφθεί στα μάτια τους ένα παράλληλο σύμπαν ευφυΐας και ενσυναίσθησης: ο κόσμος όχι μόνο των γατιών και των σκυλιών αλλά και των άλλων ζώων, αυτών που ελάχιστα ξέρουμε και, δυστυχώς, γιατί να το κρύψουμε, ελάχιστα εκτιμούμε.
Στο «Πουαρό, η φώκια», επιλέξατε να γνωρίσει ο ήρωας της ιστορίας την καλή πλευρά των ανθρώπων. Ποια όψη της ανθρώπινης δραστηριότητας προβάλλει ο Πουαρό; Μιλήστε μας για τη Mom και τη δράση της.
Η Mοm είναι μια πολύ δραστήρια περιβαλλοντική οργάνωση που μελετά τη μεσογειακή φώκια και προσπαθεί για τη σωστή ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας σχετικά με την ανάγκη προστασίας της. Έχω δει μέσα από το ρεπορτάζ τον αγώνα που δίνουν οι επιστήμονες και οι εθελοντές της για να σώσουν τα φωκάκια που κάθε τόσο, κυρίως τέτοια εποχή, βρίσκουν ετοιμοθάνατα σε ακτές γιατί έχουν χάσει τη μαμά τους μέσα στη θαλασσοταραχή. Όμως τους πρώτους τρεις μήνες της ζωής τους τα φωκάκια θηλάζουν, δεν μπορούν ακόμη να φάνε ψάρια. Στη θάλασσα μόνα τους αποκλείεται να ζήσουν. Οι άνθρωποι της Mοm τα ταΐζουν κάθε τέσσερις ώρες, τα φροντίζουν με αφοσίωση, αλλά κρατώντας τις αναγκαίες… αποστάσεις. Οι μεσογειακές φώκιες είναι ζώα με υψηλή νοημοσύνη, πολύ κοντά στον άνθρωπο. Μαθαίνουν εύκολα και κοινωνικοποιούνται. Γι’ αυτό οι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή μαζί τους πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί, ώστε να μην τις κάνουν να αναπτύξουν σχέση εξάρτησης – μόνο να δυναμώσουν και να επιστρέψουν στη θάλασσα, εκεί όπου ανήκουν… Όπως έγινε με τον Πουαρό.
Λαμβάνουν οι περιβαλλοντικές και φιλοζωικές οργανώσεις στην Ελλάδα την υποστήριξη που χρειάζονται;
Δεν θα το έλεγα. Η Κοινωνία των Πολιτών στηρίζεται κυρίως στις δικές της δυνάμεις, δηλαδή στους εθελοντές. Εκείνοι σηκώνουν δυσβάσταχτο βάρος, το οποίο δεν τους αναλογεί, προσπαθώντας να προστατεύσουν τα ζώα και καλύπτοντας κενά που συχνά αφήνει η ίδια η Πολιτεία.
Αντιμετωπίζουν προβλήματα περιορισμένης χρηματοδότησης, γραφειοκρατίας και, κυρίως, έλλειψης πολιτικής βούλησης για την εφαρμογή περιβαλλοντικών πολιτικών.
Υπάρχει τρόπος τα σχολεία να συνεργαστούν με μια τέτοια οργάνωση, να βοηθήσουν και να ευαισθητοποιηθούν βιωματικά τα παιδιά;
Φυσικά – και συμβαίνει ήδη. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα που υλοποιούνται σε πολλά ελληνικά σχολεία, ιδιωτικά και δημόσια, σε συνεργασία με φιλοζωικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις, αν και αποσπασματικά ακόμη, αποτελούν βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση ώστε ο σεβασμός προς τη φύση να μην είναι αφηρημένη έννοια, να γίνεται βίωμα.
Μαθήματα δεν είναι μόνο αριθμοί και γράμματα, ιστορία και γεωγραφία· είναι ευκαιρία να μάθουμε να αγαπάμε, να μοιραζόμαστε, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι διεθνώς υπάρχουν προγράμματα, τα λεγόμενα «Pet-Assisted Learning Programs», που εντάσσουν τη φροντίδα ζώων στη σχολική καθημερινότητα για να ενισχύσουν τη συνεργατικότητα και την υπευθυνότητα. Στη Φινλανδία, για παράδειγμα, μαθητές φροντίζουν ζώα στο πλαίσιο της επίσημης διδασκόμενης ύλης, της περιβαλλοντικής αγωγής. Γιατί η φιλοζωία δεν αντιμετωπίζεται ως ένα εξωσχολικό ενδιαφέρον, θεωρείται παιδαγωγικός δρόμος.
Στο «Μέριλιν, η γουρουνίτσα», έχουμε μια άλλη διάσταση, αυτή της υπερδιευρυμένης πια κρεατοφαγίας. Τα κορίτσια όμως που αγοράζουν τη Μέριλιν έχουν μια άλλη προσέγγιση για αυτήν. Θα ήθελα να μας μιλήσετε γι’ αυτό…
Οι διατροφικές επιλογές είναι για τον καθένα μας ένα προσωπικό μονοπάτι. Καθορίζονται από πάρα πολλούς παράγοντες, ατομικούς και συλλογικούς. Επιπλέον, η καταλληλότητα της χορτοφαγικής και βίγκαν διατροφής ειδικά για τα παιδιά και τους εφήβους αμφισβητείται από πάρα πολλές ιατρικές μελέτες. Όμως, έχουμε δύναμη στο πιρούνι μας.
Και μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για την υγεία μας, για το περιβάλλον, για τον πλανήτη. Σχεδόν 80 δισεκατομμύρια ζώα οδηγούνται κάθε χρόνο στα σφαγεία, σε όλο τον κόσμο, αφού έχουν ζήσει σε τραγικές συνθήκες. Δεν είναι βαρβαρότητα; Δεν είναι υπερβολή; Δεν πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτό στα παιδιά;
Παράλληλα, μέσα από τη Μέριλιν, θίγετε και το ζήτημα του μπούλινγκ και των εκφοβιστικών συμπεριφορών που αναπτύσσουν τα ζώα έναντι της καινούργιας στη φάρμα γουρουνίτσας. Γιατί βάλατε αυτή τη διάσταση στην ιστορία σας;
Γιατί αυτό συμβαίνει γύρω μας, σε παιδιά και εφήβους, με συχνότητα ανησυχητική. Αυτό είναι το ένα σκέλος της ιστορίας. Η Μέριλιν, λόγω κυρίως του σωματότυπού της, γίνεται αντικείμενο μπούλινγκ από άλλα ζώα της φάρμας. Όμως καταφέρνει να τους δείξει την αξία της, μένοντας ο εαυτός της. Αυτό θα δουν και οι θεατές της παράστασης «Μέριλιν» που ανεβαίνει από την 1η Νοεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη και με τη μουσική και τα τραγούδια του Θέμη Καραμουρατίδη.
Γιατί οι άνθρωποι αγαπούν τα ζώα; Και γιατί κάποιοι δεν τα αγαπούν; Υπάρχει σχέση με την αυταγάπη;
Ειλικρινά, δεν έχω απάντηση. Ίσως κάποιος ειδικός της ψυχικής υγείας θα μπορούσε να μας εξηγήσει. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι, ευτυχώς, είμαστε ολοένα και περισσότεροι όσοι βλέπουμε τα ζώα όχι σαν εργαλεία ή παιχνίδια, αλλά ως συνταξιδιώτες μας στη γη, ως έναν κρίκο στην αλυσίδα της φύσης στην οποία είμαστε κι εμείς άλλος ένας κρίκος.
Θα συνεχιστεί η σειρά; Έχουμε κάποιον ήρωα να ανακοινώσουμε;
Ναι, θα υπάρξει συνέχεια. Όσο παιδιά, αλλά και μεγάλοι ίσως, θα συγκινούνται με την περιπέτεια μιας φώκιας, το πέταγμα ενός γαϊδάρου ή το χαμόγελο μιας γουρουνίτσας, θα συνεχίσω να γράφω. Γιατί ο κόσμος των ζώων δεν είναι «κάτι άλλο», είναι ένα κομμάτι του δικού μας κόσμου, που ζητάει σεβασμό, κατανόηση και αγάπη. Κάθε πλάσμα κουβαλάει μια μοναδική ιστορία, μιλάει μια γλώσσα που αξίζει να ακούσουμε. Όσο για τον επόμενο ήρωα; Θα είναι κατσικάκι.
Τασούλα Επτακοίλη
Πηγή: elniplex
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου